3 cz.2

            Vincent wyjął z kieszeni klucze i otworzył bramę, która zaskrzypiała smętnie po czym wskoczył do Mercedesa. Jechał alejką między zapuszczonymi drzewami i krzewami, które zapomniały czym jest dobra ręka ogrodnika, a smętny krajobraz pogarszał zaniedbany budynek na jej końcu. Nie podjechał pod same drzwi lecz zatrzymał się przy samy końcu alejki. Wysiadł z samochodu i resztę drogi przeszedł na piechotę. Przeskakiwał co drugi schodek granitowych schodów, które były teraz porośnięte jakimś zielskiem. Prawie stanął na jakiejś żabie kiedy szukał w kieszeniach kluczy od frontowych drzwi. Spojrzał tylko jak żarcie płaz ucieka skacząc w wysoką trawę i włożył odpowiedni klucz do zamka. Drzwi ciężko się poruszyły i zaskrzypiały jakby nie chciały być nigdy otwarte. Brunet wszedł do środka i zakaszlał kiedy chmura kurzu poruszona przez drzwi uniosła się po pomieszczeniu. Lekko zamachał ręką przed twarzą by polepszyć sobie widoczność na i tak zakurzony przedpokoju. Schody prowadzące niegdyś na piętro były pokryte dywanem kurzu, że aż strach było stanąć. Postanowił nie ryzykować ponownego ataku kaszlu i delikatnie stąpając skręcił w pierwsze drzwi z prawej strony, które prowadziły do salonu. Tym razem pierwszym co rzucało się w oczy nie były zakurzone meble tylko ślady butów na usłanej kurzem podłodze. Zmarszczył brwi niezadowolonym tym faktem i rozejrzał się po pomieszczeniu szukając kierunku skąd ślady „przyszły”. Po krótkiej analizie wyszło, że osoba, która tu przyszła weszła kuchennymi drzwiami. Miał zamiar właśnie pójść do kuchni by to zbadać, kiedy zobaczył, że miejsce przy kominku było skrupulatnie oczyszczone z kurzu. Podszedł do niego starannie omijając ślady i przyglądał się temu wszystkiemu. Nagle podniósł wzrok i spojrzał na zakurzoną ramkę ze zdjęciem. Wziął ją do ręki i…

            Przetarła rękawem szybkę ramki z cienkiej warstwy kurzu i uśmiechnęła się pod nosem:

- To były czasy… - Mruknął blondyn obok niej i się uśmiechnął.

- Tak… Było to tak dawno, a mam wrażenie, że zdarzyło się to wczoraj. – Spojrzała na trójkę dzieci na zdjęciu.

- Co wy tam mamroczecie? – Znad gazety zgromił ich wzrok czarnowłosego mężczyzny.

- Sam, nie strasz dzieciaków. – Zaśmiał się brunet podając mu kubek herbaty.

- Jakich dzieciaków? – Oburzył się blondyn i odebrał swój kubek od niego. – Yuichi ty taki stary to nie jesteś by nas tak nazywać…

Brunet się ponownie zaśmiał,  wręczył Asumie przedostatni kubek z tacy i wziął ten ostatni. Sam przewrócił teatralnie oczyma i wrócił do czytania porannego wydania lokalnej gazety sącząc ciepły napój:

- Nie to co Sam. – Zaśmiała się Asu. – Piąteczka Len!

Przybili sobie piątkę śmiejąc się i po chwili odchyliła się do tyłu wolną ręką łapiąc się za włosy:

- Sam, zostaw! – Krzyknęła starając się jak najdelikatniej wyswobodzić włosy od ręki szatyna, a jednocześnie nie rozlać herbaty.

- Niby dlaczego mam to zrobić?

Nagle wepchnęła śmiejącemu się blondynowi do ręki swój kubek i obracając się chwyciła za warkocz Sama. Pociągnęła chcąc zmusić go do schylenia się Pieprzone dwa metry, świat mi przysłaniają… pomyślała odgrywając z najstarszym bratem bitwę na spojrzenia:

- No dobra, przestańcie. – Zaśmiał się Yuichi.

            Wpatrywał się w zdjęcie przywołując stare wspomnienia, kiedy nagle oprzytomniał i przypomniał sobie o śladach. Chwile myśląc doszedł do wniosku, że kuchnie sprawdzi na końcu, a pójdzie tam gdzie prawdopodobnie kierował się nieproszony gość. Odciski butów zaprowadziły go okrężną drogą na piętro gdzie już nie były takie czytelne. Prowadziły do większości pokoi i wielokrotnie się ze sobą przecierały, że nie było możliwe do określenia do którego pokoju najpierw prowadziły. Westchnął zirytowany i postanowił po kolei wchodzić do pomieszczeń. Ponieważ to było piętro to wchodził do sypialni byłych domowników, które i tak w sporej mierze były pozbawione większości umeblowania. Jedynym pomieszczeniem nie mieszkalnym była biblioteka:

- Normalnie tutaj było pełno kurzu, ale teraz to już przesada. – Kaszlnął przykładając chusteczkę do nosa.

Jednak ślady tutaj były wyraźniejsze, jakby osoba, która tutaj była dobrze wiedziała co gdzie jest. Vincent przechodził między regałami nawet nie patrząc w jakim dziale jest. W końcu znał ten dom, aż za dobrze. Po chwili znalazł się w części czytelniczej, gdzie stały fotele i sofy mające nawiązywać do stylu barokowego. Jedynie teraz było tylko widać folię, którą zostały okryte by ochronić je przed zniszczeniem. Przez chwile się zastanowił kto zadbał o to by zabezpieczyć niektóre meble jednak wyrwał go z zamysłu widok zza oknem. Widział stąd bardzo dobrze co się dzieje w salonie rodziny Takamachi. Przyglądał się jak Sam przerzuca Asume przez ramię, a ona zapewne wyklinając próbowała się wyswobodzić. Zaśmiał się pod nosem i po chwili zbladł. Spojrzał na podłogę, która przy oknie były wyczyszczona z tego zdradzieckiego kurzu:

- Ktoś musiał tutaj przesiadywać… - Mruknął do siebie pod nosem i wyciągnął telefon z kieszeni. – Cholera.

- Jesteś pewien? – Stała przed oknem starając się wyglądając naturalnie.

- Tak. – Odpowiedział głos w słuchawce.

- Cholera… - Syknęła i poczuła na sobie wzrok rodzeństwa, co ją strasznie dekoncentrowało. – Później to sprawdzę…

Rozłączyła się i schowała telefon do kieszeni. Czuła się dziwnie przybita tym co usłyszała od Vincenta i jak się obróciła to doznała wielkiego szoku kiedy zobaczyła przed sobą Sama. Cofnęła się o krok chwytając za serce jakby miała zejść na zawał:

- Nie strasz mnie tak… - Sapnęła

Szatyn uniósł jedną brew i schylił się by spojrzeć siostrze w oczy. Mimowolnie wzdrygnęła:

- O, Sam używa swojego spojrzenia, które mówi wszystko – Zaczął się cieszyć Len.

Przełknęła głośno ślinę ledwo co wytrzymując wzrok brata, nagle odwróciła głowę dając za wygraną:

- Wygrałem więc zaplataj mi tego cholernego warkocza bo mnie zaraz szlag trafi!

Westchnęła i przywołała na twarz uśmiech. Nie miała co się wykłócać po takiej porażce, więc kiedy szatyn usiadł na fotelu zaczęła dzielić jego włosy na trzy pasma.

- Hej ludziska Vinc dzwonił! – Krzyczał Antonio na cały dom.

Każdy wyłonił się ze swojego pokoju mamrocząc coś pod nosem o zakłócaniu ciszy. Najbardziej zirytowany był Chris, który maszerował korytarzem z kubkiem kawy a za nim gasły lampy. Kikari się obróciła i szturchnęła Itami:

- Czuję się jak w tanio budżetowym horrorze… - Szepnęła do przyjaciółki patrząc na dziwne zjawisko.

Szatynka zerknęła przez ramię i postanowiła epicko zwiać przed tym czymś zostawiając za sobą towarzyszkę.

            W końcu wszyscy siedzieli w salonie wyczekując, aż Antonio powie o co chodzi, jednak on sam był zajęty pisaniem sms’a i miał głęboko gdzieś resztę. Jednak Chris nie wytrzymał tego i postanowił skorzystać z faktu, iż kubek był już opróżniony i rzucił nim zaskakująco celnie w telefon. Tosiek zaskoczony lekko podskoczył w miejscu i patrzył jak jego komórka wsunęła się pod szafę:

- Pisałem z moim braciszkiem… - Mruknął niezadowolony i poczołgał się w okolice mebla.

- Z tym od Louisa? – Zmarszczył brwi.

- Si. – Kiwnął głową i starał się dosięgnąć aparatu ręką, jednak jak to zazwyczaj bywa brakowało mu paru milimetrów. – Wybierają się do Francji i pytał czy dam radę się z nim spotkać. – Jęknął kiedy mięsnie ręki nieprzyjemnie się naciągnęły.

Blondyn kiwnął głową ze zrozumieniem i w tym momencie oberwał poduszką. Sprawcą tego ataku była nie kto inny jak Kikari, która nie mogła już wytrzymać tego nie wtajemniczenia:

- W końcu dowiemy się o co chodzi? – Warknęła chwytając z wazon w razie kontry anglika.

Itamaki wstała z kanapy i usiadła na fotelu byle jak najdalej od walki, która właśnie się rozpoczęła. Po salonie rozległ się dźwięki rozbitego szkła oraz angielskie przekleństwa:

- Vincent potrzebuje pomocy. – W końcu powiedział zadowolony wyciągając telefon spod szafy.

Wszyscy pozostali spojrzeli na niego zaskoczeni:

- Jednak na razie kazał nam się nie wtrącać… Da nam znak kiedy to się zmieni.

- To jest sprzeczne… - Zauważyła Kikari trzymając w ręce but i grożąc nim Chrisowi, który poszukiwał swoich okularów.

- Nie ważne jak jest musimy go posłuchać bo to nasz szef – Mruknął Tosiek i nie wiele zastanawiając się wcisnął się między oparcie fotela a Itami.

Szatynka wstrzymała oddech bo stanowczo było tam za ciasno na dwie osoby, ale nie dawała za wygraną. Chwilę się wierciła grzebiąc w kieszeni i nagle Włoch podskoczył chwytając się za tyłek. Zaskoczony obrócił się w stronę fotela i przyglądał się szpilce w rękach japonki. Zrobił minę zbitego szczeniaka i zaczął szukać innego miejsca, kiedy nagle rozległ się dźwięk zdeptanego szkła. Chris odruchowo wystawił głowę zza oparcia kanapy i mrużąc oczy starał się określić gdzie stoi Antonio:

- Czy to były moje okulary?

- Nie, no coś ty! – Krzyknęła Itami wybuchając wymuszonym śmiechem. – Przecież Tosiek nie stanął na nich…

Przez chwilę panowała cisza, którą zakłóciło pacnięcie się Kikari w czoło:

- Antonio… - Syknął Chris.

- Wszyscy do samochodu!

            Vincent siedział na jednej z sof, z której zdjął ochronną folię i przeglądał jakąś pierwszą lepszą książkę. Nie miał pomysłów co do tego co miało miejsce w tym domu i po co ktoś tu węszył, więc zajął się czymś bardziej pożytecznym. Analizowaniem takich rzeczy zajmował się Chris na zmianę z Asu. Rzadko on i Antonio mieszali się w te sprawy, bo ich zadaniem było bardziej interweniowanie i atak. Nagle zobaczył błysk reflektorów w jednym z bocznych okien i zostawiając książkę na stoliku wyszedł z biblioteki. Tym razem nie ominął głównych schodów i prawie z nich spadł, kiedy jedna z kulek kurzu dziwnie się poruszyła. Podszedł do drzwi by je otworzyć, kiedy te z impetem zmierzały ku jego stronie. W ostatniej chwili uniknął zderzenia z drzwiami, ale gorzej było z Chrisem na którego wpadł:

- Stary uważaj… - Mruknął i obrócił Anglika w prawidłową stronę.

Dopiero teraz zauważył, że blondyn nie miał okularów, więc wybaczył mu to, że na niego wpadł. Spojrzał pytająco na resztę, która weszła do środka, ale każdy unikał jego wzroku. Westchnął rozbawiony, bo zawsze jak coś się stanie to nikt mu nie chce powiedzieć:

- Co to za miejsce? – Spytała Itami rozglądając się.

Antonio nagle zaczął machać rękoma jakby chciał odwrócić uwagę dziewczyny, jednak nic to nie dało i szatynka wierciła wzrokiem Vincenta, który zrobiłby wszystko byleby nie być na swoim miejscu:

- Dom w którym się wychowałem… - Odpowiedział dając za wygraną.

- Po co nas wzywałeś? – Wyskoczył nagle Tosiek nie dając dojść Itamaki do słowa.

- Ktoś tu węszył i mi się to nie podoba, do tego zapewne celem tego kogoś była rodzina Asu…

Wskazał na ślady butów i nagle Chris uderzył w ścianę. Vincent spojrzał na kumpla czy jest cały i zaczął grzebać przy jednej z zakurzonych komód. Wyciągnął jakieś etui i podał je anglikowi:

- Może nie są najnowsze, ale powinny pomóc… Masz taką samą wadę wzroku co mój ojciec.

Blondyn wyjął z etui okulary i przetarł je.

            Asu leżała na kanapie patrząc na starsze rodzeństwo, które zawzięcie dyskutowało o ostatnich wydarzeniach, o tym co się mało stać oraz co nowego zdarzyło się w akademii. Nagle Sam zaczął jej się uważnie przygląda:

- Co jest? – Podniosła głowę i podparła ją dłonią.

- Myślę nad tym, że dawno nie widziałem Cię na służbie.

Poczuła jak jej serce zaczyna szybciej bić ze strachu, że wyjdzie na jaw czym się zajmuje. Do tego ten wcześniejszy telefon Vincenta. Wiedziałam, że to nienajlepszy pomysł

- Daj spokój Sam… Dobrze wiesz, że jest jej ciężko po tym zdarzeniu… - Mruknął Yuichi przysysając się do kubka z herbatą.

W duchu odetchnęła z ulgą i schowała twarz w poduszce by to ukryć przed czujnym wzrokiem braci:

- To nie zmienia faktu, że czasami powinna się podjąć służby… Wiem, że podróżuje, jednak ma uprawnienia by odbywać ją zza granicą.

Obróciła się na plecy ciągle tuląc poduszkę i zmieniła pozycję z leżącej na siedzącą. Pierw wyłoniła oczy zza poduszki bacznie patrząc na poker face’a Sama, po czym odłożyła ją na bok:

- Niech Ci będzie… Następny tydzień poświęcę wojsku. – Mruknęła, a rozbawiony Len poczochrał ją po włosach.

Nadymała policzki udając focha na co reszta wybuchła śmiechem.

_______________
Tak z okazji urodzin przedwcześnie dodana druga część trzeciego rozdziału.
Wielkie podziękowania dla Dominiki z pomocą przy becie i brawa za zrobienie z tego porna  xD